Soms is-ie zo groot, dat ik het gevoel heb dat ik een extra kaartje voor hem moet kopen als ik met de trein ga. Dat ik de stoel naast me leeg moet houden, zodat-ie daar kan plaatsnemen. Dat ik mijn tas niet achterop mijn fiets kan binden, omdat-ie op mijn bagagedrager met mij mee door Utrecht wil.
Hij verscheen toen mijn moeder stierf. De bulk verdriet. De bulk gaat met me mee naar mijn werk, hij gaat met me mee naar de supermarkt. Staan we daar, samen, tussen de courgettes en de kroppen sla. Thuis, als ik op de bank zit, komt-ie naast me zitten. Als ik doe alsof ik hem niet zie, dringt hij zich aan me op. De brutaliteit! Had ik gevraagd of je hier kwam zitten?! Hij kruipt dichter en dichter op me, tot hij op mijn schoot zit. O wee als ik hem negeer, dan zijn de rapen gaar, dan grijptie me naar de strot.
De bulk is niet altijd welkom. Mensen die me uitnodigen op feestjes, zeggen niet: ‘En neem je bulk ook mee!’ Tijdens werkoverleg vraagt niemand: ‘En, bulk, heb jij nog aanvullingen?’ Ik schaam me soms. Dan ben ik bang dat mensen denken: ja hoor, hebben we ze wéér, Lisanne en haar bulk.
Daarom wil ik hem kwijt. Als ik ga hardlopen, loop ik soms zó hard, dat de bulk hijgend mijn hielen likt, en ik ren en ren en ha! Je krijgt me niet te pakken! Maar dan slaat hij toch later toe, terwijl ik uitpuf tijdens mijn rekoefeningen.
Soms denk ik de bulk weg te krijgen door de kroeg in te duiken. Maar de bulk gedijt juist goed op alcohol. Hij wacht geduldig in de hoek van café Lombok. Zodra mijn vriendinnen en ik giechelend naar huis gaan, klautert-ie behendig achterop mijn fiets. Ik voel hoe zijn tengels zich om mijn middel vouwen, steeds strakker.
In de afgelopen maanden heb ik geleerd dat als de bulk me opslokt, ik niets anders kan doen dan huilen. De tranen komen, soms met tientallen tegelijk, zodat er geen enkel stukje wang meer droog is. Ik huil emmers vol, als het moet, de hele nacht door. In de hoop dat die bulk ooit een bulkje wordt. Zó klein, dat ik ’m niet meer voel wanneer hij op mijn schouder of bagagedrager zit.